ایران نوشت:

از اینکه وضع مادی‌ام اجازه نداد که یک زندگی آسوده‌ای مطابق شأنت فراهم کنم شرمنده و از اینکه در شدائد روزگار و دشواری‌های وارده بر من همچون کوه ثابت و پایدار مانده و با این همه، ذره‌ای از غمخواری و مهر و محبّت نکاست از تو سپاسگزارم. معنی همسر و شریک زندگی همین است نه آنچه به دروغ بعضی‌ها ادعا می‌کنند، چه بسا زنان محیلی که به غلط و از روی خودستایی متظاهر به صفاتی می‌شوند که از آنها به کلی عاریند و چه بسا زنان پارسایی که با داشتن همه‌ سجایای اخلاقی ادعایی ندارند و لب از لب نمی‌گشایند و من تو را به نام یک زن شرافتمند وانسانی که با همان مقدار شعور دهقانی‌اش درک می‌کند به خود می‌بالم شاید این هم جزو مشیت الهی باشد که امید و آرزوهای چندین ساله‌ام زیر تلی از حوادث و آلام زندگی مدفون شوند ولی این آخرین کلام را باید بدانی که چون همسرت دزد نبود لاجرم از مال دنیا نیز چیزی نیندوخت، خیلی چیزها در حقم گفته‌اند اما تو که از همسرت حتی برای روزگار نامعلوم و ابهام‌آمیز آینده‌ات کوچکترین ذخیره‌ای در اختیار نداری بهتر از هرکس دیگر می‌توانی درباره‌ام قضاوت کنی من از تو راضیم که هیچگاه مرا مورد مؤاخذه و سرزنش درباره آنچه نداشته‌ام قرار نداده‌ای و از خدای بزرگ خواهانم که از این بزرگواری و کف نفس که مظهر تقوی و فضیلت است از تو راضی باشد تنها چیزی که از دارایی دنیا در اختیار دارم یک ساعت طلا است که یادگار هدیه انورپاشا است من اینک آن را به تو می‌بخشم که هر وقت زنگش به صدا درآمد به خاطرات گذشته رجوع کنی و همسر آزرده و حسرت بر دل مانده را به یادآوری! این بگفت و با چشمانی اشک‌آلود از همسرش خداحافظی کرد.